De kracht van samen

Er zijn een tweetal uitspraken in de wereld van spiritualiteit en zelfontwikkeling waar ik aandacht aan wil besteden:

Je hebt alles al in je.

Je kunt het allemaal zelf.

Ze klinken krachtig en zelfs inspirerend. Maar er schuilt ook een risico in. Want wat als je jezelf hiermee gevangen houdt in een eindeloze cyclus van afwijzing, ondankbaarheid en voortdurende zelfontwikkeling? Wat als deze overtuigingen – hoe goed bedoeld ook – ervoor zorgen dat je steeds opnieuw denkt: "Ik moet het beter doen, ik ben nog niet genoeg, ik mag pas rusten als ik het zelf heb opgelost"?

De vergeten rijkdom van verbinding

In die voortdurende zoektocht naar zelfredzaamheid kun je jezelf onbewust afsnijden van iets essentieels: de verbinding met anderen. De stroom van liefde, hulp, steun. De kracht van samen. Of je het nu God, het universum, het leven of de ander noemt – er is iets buiten jezelf dat jou ook wil dragen. Maar dat kan alleen binnenkomen als jij jezelf toestaat om niet alles alleen te hoeven doen.

Opgroeien in emotionele armoede 

Mensen die zijn opgegroeid in een emotioneel arme omgeving zullen zich in eerste instantie misschien aangetrokken voelen tot deze overtuigingen. Dit komt voort uit ervaringen van onbegrip. Het gevoel dat je jezelf steeds moet verbeteren om begrepen te worden. Je probeert iets belangrijks te zeggen, maar de ander lijkt het niet te willen begrijpen. Alsof je tegen een muur praat. En dus ga je twijfelen: "Ligt het aan mij? Ben ik te onduidelijk? Heb ik het weer verkeerd aangepakt?"

Maar dat is een misverstand. Het ligt vaak niet aan jouw communicatie, maar aan het onvermogen van de ander om werkelijk te luisteren. Emotioneel onvolwassen mensen (en ik durf te beweren dat dit het grootste deel van de mensheid is) zijn vaak niet capabel om in contact te zijn met wat jij voelt of zegt. Ze raken defensief, worden boos of proberen het gesprek snel te beëindigen. En dat maakt dat jij je aanpast: je kiest je woorden voorzichtiger, slikt je waarheid in, loopt op eieren. Zo raak je langzaam verwijderd van jezelf – en wordt het steeds moeilijker om überhaupt nog te voelen wat je wilt zeggen.

Jij bent niet het probleem – en dat ben je nooit geweest

Wanneer je leert dat je alles alleen moet kunnen, of wanneer je steeds wordt afgewezen in wat je voelt en probeert te zeggen, ga je geloven dat jij het probleem bent. Maar dat is niet waar. Heel zijn betekent niet dat je alles zelf moet oplossen. Het betekent dat je jezelf toestaat om mens te zijn. In relatie tot anderen. In verbinding met iets groters.

Thuiskomen bij jezelf

Echte zelfontwikkeling gaat niet over steeds beter worden, sterker, efficiënter of spiritueler. Het gaat niet over het najagen van een ideaalbeeld. Het gaat over thuiskomen bij jezelf, precies zoals je nu bent. Over het afleggen van de lagen oordeel die je hebt meegenomen uit je opvoeding, je omgeving of de maatschappij.

Het gaat over loslaten dat je steeds moet veranderen om waardig te zijn, en in plaats daarvan te leren dat je al goed bent zoals je bent. Dat je mag rusten in jezelf. Dat je jezelf niet hoeft te fixen, maar mag omarmen. En juist in dat omarmen ontstaat de diepste transformatie.

Jij hoeft het niet alleen te doen

Ook jij hoeft dat niet alleen te doen. Sterker nog: ik geloof niet dat het de bedoeling is dat wij iets alleen doen. Onze kracht schuilt in samen. Samen staan wij sterk. De som is meer dan de delen. Dus: vraag om hulp. Klop aan. Niet omdat jij niet goed genoeg bent, maar juist omdat jij mag gaan geloven dat ook jij het verdient.

Je hoeft niet altijd sterker, wijzer of zelfstandiger te worden. Soms is de grootste kracht juist dat je kunt leunen. Dat je durft te ontvangen. Dat je zegt: "Ik weet het even niet. Help me. Zie me. Wees bij me." De waarheid is: je bént al heel. En precies daarom mag je stoppen met vechten om het te worden.