Misschien heb je het ook wel eens gehoord.
Wanneer je te maken hebt met chronische pijn, een beperking, tinnitus, of een ander hardnekkig thema waar je "maar mee moet leren leven", zeggen mensen al snel:
"Je zal het moeten accepteren."
En vaak is het goed bedoeld. Het klinkt bijna wijs. Maar eerlijk… het is een dooddoener.
Het voelt als een muur. Een eindpunt. Alsof je niets meer kunt doen, niets meer kunt veranderen, en dat het leven vanaf nu altijd zo blijft.
Dat is niet alleen pijnlijk. Het is ook onwaar.
Want in het proces van heling, groei of verandering is er een stap die dieper gaat dan acceptatie. Een stap die niet afsluit, maar opent.
Erkenning.
Het verschil tussen accepteren en erkennen
Het woord accepteren heeft in de praktijk vaak de lading van:
- je neerleggen bij wat er is,
- ermee leren leven,
- het hoort erbij,
- het wordt toch niet beter.
Alsof er geen beweging meer mogelijk is.
Maar erkennen is iets totaal anders.
Erkennen betekent:
- zien wat er is, zonder weg te kijken,
- erkennen hoe jij je écht voelt,
- ruimte geven aan wat er speelt, zonder er meteen een oordeel of conclusie aan te verbinden.
Erkennen sluit niets af.
Het opent.
De kracht van taal: woorden sturen je richting
Taal is niet neutraal. Het zijn geen losse geluiden of letters.
Taal bepaalt:
- hoe we ons voelen,
- wat we geloven,
- waar we ons op richten,
- en welke mogelijkheden we zien.
Wanneer je zegt "Ik moet het accepteren", dan plaats je jezelf onbewust in een hoek zonder deur.
Wanneer je zegt "Ik erken wat er nu is", dan zet je een innerlijke deur open:
Er is toekomst.
Er is beweging.
Er is invloed.
Er is richting.
Erkenning creëert ruimte voor:
- nieuwsgierigheid
- mildheid
- stapjes vooruit
- het voelen van kleine verschuivingen
- mogelijkheden die eerst onzichtbaar waren
En dat is hoe echte verandering begint.
Niet met forceren.
Niet met vechten.
En zeker niet met jezelf stilleggen in "zo is het nu eenmaal".
Maar met zien.
Voelen.
Erkennen.
Erkenning is de grond waar verandering wortel kan schieten.
Dus, als iemand ooit tegen je zegt:
"Je moet het gewoon accepteren."
Weet dan dat je een ander pad mag kiezen.
Een pad dat wél klopt.
Een pad dat perspectief biedt.
Begin met erkenning. Van daaruit wordt de vraag niet langer: "Hoe overleef ik dit?"
Maar: "Welke beweging is hier mogelijk?"
En soms is één zin dan al genoeg om iets te openen:
"Ik zie wat er nu is. En ik ben bereid om te voelen welke stap mij verder brengt.”
En soms is dit moeilijk om te zien, lijkt het uitzichtloos en weet je niet waar je een lichtpuntje zou moeten kunnen zien. Dan is het fijn dat je terecht kan bij iemand die er niet bij betrokken is en die jou van buitenaf een ander perspectief kan geven.
